ناخنک (تریژیوم), رشد بافت همبند همراه با بافت عروقی است که قرنیه (لایه شفاف جلوی چشم) را مورد تهاجم قرار می دهد. ناخنک در واقع فرایندی غیرطبیعی است که طی آن ملتحمه (غشایی که سفیدی چشم را می پوشاند) به روی قرنیه رشد میکند. ناخنک می تواند کوچک باشد یا این که به اندازه ای رشد نماید که با بینایی تداخل پیدا کند.
پس از بیماری آب مروارید، ناخنک از شایع‌ترین بیماری‌های چشمی است.
اگرچه هنوز علت اصلی ابتلا به ناخنک مشخص نشده است، اما به نظر می‌رسد این بیماری یکی از عوارض اشعه فرابنفش نور آفتاب است، به عبارت دیگر قرار گرفتن در معرض تابش نور آفتاب یا محیط های پرگرد و غبار ازجمله عوامل زمینه ساز ابتلا به این بیماری هستند و به همین علت افرادی که مدت زمان بیشتری در فضاهای باز فعالیت می‌کنند، بیشتر در معرض ابتلا به ناخنک چشم خواهند بود.
در مراحل اولیه شروع بیماری که ضایعه کوچکی در چشم است که قرنیه را نمی پوشاند، علائم خفیف تر است، اما به تدریج و با پیشرفت بیماری، فرد دچار مشکلاتی مانند سوزش، خارش و قرمزی اما در موارد پیشرفته تر، زمانی که ضایعه به چشم گسترش یافته است، دید بیمار تار می شود.
ناخنک علاوه بر کاهش بینایی باعث عوارض چشمی دیگری مانند آستیگماتیسم می شود. خوشبختانه کوری و عوارض چشمی ناخنک قابل درمان و درمان است و در صورتی که رشد ناخنک در چشم قرنیه را نیز تحت تاثیر قرار دهد و یا باعث ناراحتی بیمار شود و از استفاده از لنز جلوگیری کند، ضایعه چشم را می توان از طریق جراحی برطرف کرد.
بافت سالم، سلول های بنیادی یا بافت همبند ملتحمه جایگزین بافت آسیب دیده چشم در این جراحی می شود و اگر ناخنک قرنیه را درگیر کرده باشد، بیمار باید تحت عمل جراحی پیوند قرنیه نیز قرار گیرد. یکی از مهم ترین مشکلات افرادی که تحت عمل جراحی ناخنک قرار می گیرند، امکان بازگشت این ضایعه در سطح چشم است که البته تجویز داروهای مناسب برای جلوگیری از رشد ناخنک می تواند در عود بیماری نقش بسزایی داشته باشد.
اگر ناخنک کوچک باشد و ظاهر بیمار را تحت تأثیر قرار ندهد، بیمار نیازی به درمان خاصی نخواهد داشت.